In het vorige interview vermeldde ik al, dat “Moulin Blues dit jaar de nacht in rockt met ‘The 44’S’, feat. Kid Ramos!”. Met een legende als Kid Ramos op de affiche, wordt het evenveel genieten als van een dikke kers op de taart. Wij van Rootstime.be maakten van deze gelegenheid gebruik, om hem backstage te kunnen ontmoeten en hem enkele vragen te stellen.    

“Kid” David Ramos (°1959) is een Amerikaanse blues rock gitarist, singer-songwriter en producer. Sinds 1995 bracht hij vier solo albums uit. Ramos werkte samen met James Harman, “Roomful of Blues”, “the Big Rhythm Combo”, “The Fabulous Thunderbirds”, “The Mannish Boy”, Bobby Jones en “Los Fabulocos”.

David Ramos is geboren in Fullerton, CA. Zijn beide ouders waren professionele opera zangers. Als tiener treedt hij op in lokale clubs en tijdens feestjes. In 1980 vervoegt hij de band van James Harman. In 1988 stapt hij kort over naar “Roomful of Blues”, om daarna een stop te nemen voor zijn familie. In 1993 wordt Kid door Kim Wilson gevraagd om bij “The Fabulous Thunderbirds” te komen spelen. Hij zal tot in 2002 samen met hen optreden en albums opnemen. In 1994 richt hij samen met Lynwood Slim de “Big Rhythm Combo” op. In 1995 brengt hij zijn debuut album “Two Hands One Heart” uit en in 2001 “Greasy Kid Stuff”. In 2005 tijdens het ‘Labatt Blues Festival’ in Edmonton, treedt Ramos op met “the Mannish Boys”. Later in 2008, richt hij het roots kwartet “Los Fabulocos” op, met wie hij ook een album opneemt.

Ramos backt in 2009 Bobby Jones widens het ‘Notodden Blues Festival’. In augustus 2012 wordt bij Ramos kanker vastgesteld en moet hij een chemo kuur ondergaan. Kid Ramos ontvangt in 2014 de ‘Orange County Music Awards Lifetime Achievement Award. Bij de uitreiking vertelt hij zelf dat hij hersteld is van kanker.

Mr. Kid Ramos je bent opgegroeid met je ouders, twee opera zangers, in een huis vol met muziek. Er moet, denk ik, van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat, altijd muziek geweest zijn.
Wat zou je nu zijn, als je ouders een pizzeria of... uitgebaat zouden hebben?

(Na het interview met de “44’S”, dat heel gezellig was - ik heb nog niet echt de tijd gehad om me even te ontspannen en mijn voorbereiding te bekijken - is Kid Ramos heel onopvallend binnen gekomen en kunnen we dadelijk starten met ons gesprek. Ik stel m’n eerste vraag…)

Klopt, mijn ouders waren muzikanten en thuis was er altijd en overal muziek.
Wat indien mijn ouders géén muzikanten zouden geweest zijn, maar pizza verkochten?
Goeie vraag! (Spontaan gelach) Ik hou trouwens van pizza.
Als de muziek niet in ons huis was geweest, dan was er muziek in mijn hart. Ik ben geboren met muziek in mijn hart. Mijn ouders zullen mijn liefde voor de muziek wel beïnvloed hebben, maar in hoeverre, dat weet ik niet.
Wanneer ik al optrad?
Moeilijk te zeggen. Ik was al vrij jong bezeten van muziek. Ik denk dat mijn eerste optreden rond mijn twintigste moet geweest zijn.

Ik las ergens, dat je je eerste gitaar kreeg, toen je acht was?

Ik denk dat ik wel wat ouder was, toen ik mijn eerste gitaar kreeg… Ik was toen dertien denk ik.

Wanneer wist je dat je een professioneel muzikant wou worden?

(Heel snel en kordaat) Toen ik veertien jaar was, was ik ervan overtuigd, dat ik muzikant zou willen worden. Toen wist ik het zeker. Ik wist dat ik gitarist wou worden.
Ik speelde gitaar, ik oefende dagelijks zo’n vijf uren en deed dat iedere dag van de week. Ik deed dat heel lang.   

Van welke muziek hield je? Welke muziek speelde je het eerst? Blues? Rock, R&B… of?

De eerste band waarvan ik hield was “The Beatles”. Ik was fan van ze.
Mijn neven hadden platen, mijn oudere broer had platen en mijn stiefbroer ook.
Door te luisteren naar de platen van mijn vrienden en van mijn familie, hoorde ik dingen in muziek, die me aanspraken.
Toen ik elf of twaalf jaar was, bracht mijn stiefbroer het eerste album van Santana mee naar huis en, het album van Jimi Hendrix “Are You Experienced"…  
Daarna hoorde ik “The Allman Brothers” en “Call It Stormy Monday (But Tuesday Is Just As Bad)” en vroeg me af wat een “Stormy Monday” was...
Iemand vertelde me dat het T-Bone Walker nummer was. Ik kocht me toen een album van T-Bone en luisterde naar het album. Zo ontdekte ik ook BB King en al de andere blues mannen.   

1980 moet een belangrijk jaar geweest zijn, een keerpunt, want je kon in de band van James Harman gaan spelen. Het was een prachtige kans die je als jonge muzikant kreeg, maar was het ook niet een beetje “een risico nemen”, of was het alsnog een “opportunity”?

Klopt, in 1980 ontmoette ik James Harman… Ik was inderdaad jong toen ik Harman ontmoette. Het was ergens een risico dat ik nam. Hij was als een mentor voor mij.
Toen ik de band voor het eerst hoorde, wist ik al onmiddellijk dat het die muziek was, die ik zelf zou willen spelen. Ik wou in zijn band spelen.
We geraakten bevriend en Harman was heel vriendelijk tegen me. Hij nodigde me een keer thuis uit, om naar zijn uitgebreide platen collectie te komen kijken en om naar muziek te luisteren.
Toen ze optraden, werd ik op het podium gevraagd om mee te spelen en na één nummer, twee nummers was e.e.a. duidelijk.  

Later, in ’83 stond je op het podium naast Hollywood Fats… Kan je on wat meer over hem en jullie ontmoeting vertellen?

Toen ik met James Harman speelde, ben ik in contact geraakt met Hollywood Fats. Ik had hem al eerder zien optreden. Fats was een ongelofelijke gitarist.
Persoonlijk was hij als een vader, een mentor voor mij.
Hij kon het als hij wou, maar hij probeerde me niet te beïnvloeden en was altijd heel vriendelijk tegen me. Avond na avond stonden we naast elkaar op het podium. Ik was een bevoorrecht iemand!

“The Fabulous Thunderbirds” en Kim Wilson zijn voor velen een begrip, vaak nog altijd “de besten”. In welk opzicht waren ze voor jou belangrijk, speciaal?

Ik kende “The Fabulous Thunderbirds”. Ik had ze met een vriend zien optreden in 1978 in een club in Washington DC. Ervoren kende ik ze niet.
Het was de periode dat ze net hun eerste album uitgebracht hadden (“Girls Go Wild - 1979). Op het podium stonden Kim Wilson (harmonica), Jimmy Vaughan (gitaar), Keith Ferguson (bas) en de éérste drummer Mike Buck (die daarna vervangen werd door Fran Christina). Voor mij is Jimmy Vaughan één van de beste gitaristen die ik ken. Zijn stijl is geweldig.
Ik volgde de band en toen ze in Californië optraden ontmoette ik Kim Wilson en Jimmy.      

Wat was tot nu het mooiste / slechtste moment van je carrière?

In mijn muziek carrière heb ik geen echte slechte momenten gekend. In alles wat je doet, zijn er hoogtes en laagtes.

Men zegt dat je niet één, maar meerdere stijlen speelt. Is dat juist, of, hoe zou je zelf je stijl omschrijven?

Ik denk ook dat ik meerdere stijlen speel. Meerdere stijlen blues. Ik hou van heel veel soorten muziek. Blues is het voornaamste wat ik doe.
Ik speel ook met “Los Fabulocos”, dat is een Tex Mex band uit LA. We spelen Americana en roots muziek. 

Door wie ben je muzikaal beïnvloed?

Ik ben nog steeds beïnvloed door Magic Sam, B B King, T-Bone Walker… Lightnin' Hopkins…

Zijn er nog muzikanten, met wie je eens zou willen spelen, op het podium staan?

Ja, maar velen zijn al gestorven…
Er zijn jonge, opkomende muzikanten met wie ik zeker zou willen spelen.

Zijn er plannen voor een nieuw studio album?

Waarschijnlijk wel… afwachten en zien wat er gebeurd!

Je bent ernstig ziek geweest. Je hebt kanker overwonnen. Ben je door je ziekte veranderd?

Bijna twee jaren ben ik ernstig ziek geweest.
Ja, dat heeft me veranderd! Mijn muziek, mijn leven, alles!
Je gaat beseffen dat je als mens, heel kwetsbaar bent.
Ik dacht dat ik fysiek een sterk iemand was, maar dan wordt je gevloerd door iets, dat je zelfs niet kunt zien…
Ik dank God dat ik er nog ben. Terug met beide voeten op de grond!

Wat heb je door muziek over jezelf geleerd?

Het belangrijkste denk ik dat je als muzikant probeert, is datgene wat er in je hart zit te projecteren naar het publiek., zodat de mensen ontdekken wat er binnen in je zit, wat je beroert.
Dit probeer ik over te brengen als ik op het podium sta. Ik probeer vanuit mijn hart te spelen.  

Je word door velen en ook door je collega’s beschreven als “one of the best”. Hoe wil je later herinnerd worden? Als “one of the best, “one of the most asked guitar players” of ?

Dat is héél vriendelijk van hen als ze dat zeggen…
Ik wil herinnerd worden als een vriendelijk man, die van zijn publiek hield.
Als goede vader voor mijn kinderen…

Laatste vraag: wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?

Mijn plannen? Blijven spelen! Zolang als God dit me toelaat…
En, reizen, de wereld zien, genieten… 

Mr. Kid Ramos, thank you again for your time and thank you for your music!

Eric Schuurmans

meer foto's © Rootstime